Bir avuç yanlızlık...

Tuhaf bir şekilde şehrimden uzaklaşmaları seviyorum... Sanki alıp başımı gidiyormuşum gibi oluyor ki; kimi zaman yeterince ifade edemediğim de kendimi hiç uğraşmadan her şeyi bırakıp ceketimi alıp gidiveresimin geldiği zamanlar gibi... Bu kısa kaçışlarda, dışarıya bakarken yaşadığım kent an be an arkamda kalırken sanki gözümü korkutan, beni sıkan bunaltan her ne varsa onunla birlikte zaman çizelgesinde ufalıp toz olana kadar bitiyor. Bazen yalnızlığımla kalmayı, bilmediğim yerlerde bilmediğim insanlarla beni yormayacak yüzeysel konuşmalar yapmayı hafif gülümsemeler ile günü geçirmeyi seviyorum. Uzaklık kimi zaman kendinizle baş başa kaldığınız sakinlik sukunet...

Ays...